O Δρ. Στέλιος Στυλιανίδης στον 9,58
Δημοσίευση: www.webtv.ert.gr
Δημοσίευση: www.webtv.ert.gr
Ο Νίτσε, πρώτα, το διατυπώνει: «Το μεγαλύτερο μέρος της ψυχικής μας δραστηριότητας, το χρησιμοποιούμε για να ξεχάσουμε˙ αυτό είναι για τα ανθρώπινα όντα ένα ζωτικό ερώτημα». Η λειτουργία της απώθησης, που ευφυώς περιέγραψε ο Φρόυντ ως βασική λειτουργία του ανθρώπινου ψυχισμού, σαν στοιχείο συμβιβασμού με την εξωτερική πραγματικότητα και συνθήκη sine qua non επιβίωσης, μας θέτει μπροστά σε έναν τεράστιο απωθημένο-ξεχασμένο όγκο της ύπαρξής μας, όπως μια κατάσταση προ-αίσθησης, μαύρων ή γκρίζων ζωνών, απόμακρων και αδιαφοροποίητων.
Στο πλαίσιο αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, η κατάθλιψη, η αυτοκτονικότητα και οι αυτοκτονίες αποτελούν μείζον θέμα δημόσιας υγεία, με απόλυτη προτεραιότητα, από τη μεριά μιας νέας πολιτικής υγείας, που πρέπει να ασκηθεί. Η οικονομική κρίση και οι πολιτικές λιτότητας έχουν σχέση με τις αυτοκτονίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για γραμμική σχέση αιτίου-αιτιατού. Μία μελέτη σε 26 χώρες της Ευρώπης για το διάστημα 1970-2006 δείχνει πως για κάθε 1% αύξηση της ανεργίας σημειωνόταν αύξηση 0,8% στις αυτοκτονίες στις ηλικίες κάτω των 65 ετών.
Η αποκάλυψη ότι ο συγκυβερνήτης του airbus της Germanwings οδήγησε συνειδητά το αεροσκάφος στη συντριβή και τους 149 επιβάτες του στο θάνατο έχει συγκλονίσει όλο τον πλανήτη. Με την περίπτωση της τρομοκρατικής ενέργειας να αποκλείεται από τις αρχές οι πρώτες πληροφορίες που θέλουν τον Αντρέας Λούμπιτς να έπασχε από κατάθλιψη έκαναν την εμφάνισή τους στον διεθνή Τύπο. Θα μπορούσε η τρομακτική απόφασή του να εξηγηθεί με ψυχιατρικούς όρους; Σύμφωνα με τον καθηγητή κοινωνικής ψυχιατρικής, Στέλιο Στυλιανίδη, μια παρανοειδής διαταραχή θα μπορούσε να οδηγήσει στην υλοποίηση ενός τέτοιου καταστροφικού σχεδίου. (Σημ: Η συνέντευξη έγινε πριν γίνει αποκαλυφθεί το ιατρικό ιστορικό του πιλότου της Germanwings Αντρέας Λούμπιτς)
Η διαφορετικότητα είναι δύναμη: Καινοτόμες πρακτικές μέσα από τις ομάδες αυτοβοήθειας στην κοινότητα
Η «τρέλα» έχει κατά καιρούς αποκτήσει πολλές εικόνες. Ο άνθρωπος που βιώνει ψυχικά προβλήματα συχνά εκπροσωπείται από την εικόνα του «επικίνδυνου σχιζοφρενούς» ή την εικόνα του «τεμπέλη και αυτοκτονικού καταθλιπτικού» ή στην καλύτερη περίπτωση αυτού που «δε θέλει να αναλάβει καμία ευθύνη και καταφεύγει στην τρέλα για δικαιολογία». Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας εκπροσωπούνται από τον «πειραγμένο τρελογιατρό» της ελληνικής ταινίας. Και τελικώς, οι οικογένειες παλεύουν με τα προβλήματα ψυχικής υγείας αποκλεισμένες από την κοινότητα γεμάτες ντροπή και ενοχή γι’ αυτό που τους συνέβη, απευθυνόμενες αργά πλέον, όταν το πρόβλημα έχει εξαντλήσει τα μέλη της σε κάποιον ειδικό.