Κατηγορία: Ιστοσελίδες

Πέφτοντας από τα σύννεφα στον Νέο Κόσμο, της Αγγελικής Σπανού

    Πέφτοντας από τα σύννεφα στον Νέο Κόσμο
    της Αγγελικής Σπανού

όπως δημοσιεύτηκε στο news247.

“Η αστυνομία διερευνά τα αίτια της τραγωδίας στον Νέο Κόσμο”. H είδηση μεταδίδεται με έναν γραφειοκρατικό τρόπο, που καταλήγει ειρωνικός. Τι ακριβώς ψάχνει η αστυνομία; Ποια λογική εξήγηση μπορεί να βρίσκεται πίσω από το γεγονός ότι μια μητέρα πέταξε το παιδί της από το μπαλκόνι και μετά έπεσε και αυτή;

Γείτονες βεβαιώνουν ότι πρόκειται για μια ήσυχη οικογένεια που ποτέ δεν είχε δημιουργήσει προβλήματα στην πολυκατοικία ούτε υπήρχαν σημάδια ότι κάτι συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα του διαμερίσματός τους. Ο πατέρας κατέθεσε ότι δεν είχε υποψιαστεί τίποτα, ότι η σύζυγός του δεν είχε ψυχολογικά προβλήματα, ότι είχαν καλή σχέση μεταξύ τους. Αυτόπτες μάρτυρες δηλώνουν ότι η γυναίκα έδειχνε ατάραχη και ότι τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να τη σταματήσει.

    Η ψυχική ασθένεια δεν είναι μια έξαρση της στιγμής, δεν έρχεται και φεύγει σαν τον πυρετό, ούτε μπορεί να περάσει απαρατήρητη για πολύ καιρό.

Αναπτύσσεται και εξελίσσεται αλλά επίσης προλαμβάνεται και αντιμετωπίζεται. Σε κάποιες περιπτώσεις επιτυχημένου θεραπευτικού πλαισίου, ειδικά σε ανοιχτές κοινοτικές δομές, χωρίς εγκλεισμό σε άσυλα, μπορεί να εξαφανιστεί. Σε άλλες περιορίζεται τόσο πολύ που οι πάσχοντες μπορούν να έχουν μια εξαιρετική ποιότητα ζωής. Οσοι πριν από λίγους μήνες απολαύσαμε τη συναυλία κλασικής μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής από λήπτες υπηρεσιών του κέντρου ημέρας της ΕΠΑΨΥ (Εταιρεία Περιφερειακής Ανάπτυξης Ψυχικής Υγείας) καταλάβαμε πολύ καλά τι θα πει αυτό. Σε καμία περίπτωση άνθρωποι που υποφέρουν από σοβαρή ψυχική ασθένεια δεν έχουν καλή τύχη αν δεν δεχτούν βοήθεια και υποστήριξη.

Το πρώτο είναι να αναγνωριστεί το πρόβλημα. Να παραδεχτούμε το κακό που συμβαίνει, να μιλήσουμε γι αυτό, να το δεχτούμε και να το παλέψουμε. Παρόλο που έχουν γίνει πολλά για την καταπολέμηση του στίγματος, υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση να διανυθεί για να καταπολεμηθούν προκαταλήψεις και στερεότυπα. Συμβαίνει παντού γύρω μας να κρύβονται ψυχικές ασθένειες στο όνομα της μικροαστικής κανονικότητας μέχρι να αποκαλυφθούν αναγκαστικά όταν το σκοτάδι από τη μέσα μας ρωγμή ξεχυθεί με βίαιο πολλές φορές τρόπο.

Το επόμενο είναι να βρεθεί πλαίσιο υποστήριξης. Πού θα απευθυνθείς, ποιος θα σε κατευθύνει, πόσο θα αργήσει το ραντεβού, αν θα κουραστείς περιμένοντας, αν θα τα παρατήσεις, πόσο θα κοστίσει η προσπάθεια αν δεν καταφέρεις να “χωρέσεις” σε δημόσια δομή. Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, οι αναγκαστικές νοσηλείες στα ψυχιατρεία (κατόπιν εισαγγελικής εντολής και με χειροπέδες αυξάνονται), οι μηχανικές καθηλώσεις (ασθενείς δεμένοι με ιμάντες στα κρεβάτια) επίσης και αυτό δείχνει ότι δεν αποτέλεσε προτεραιότητα ούτε για την κυβέρνηση που θέλει να λέγεται κυβέρνηση της Αριστεράς η ουσιαστική αναβάθμιση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας για όλους.

Η αστυνομία δεν θα βρει τα αίτια της τραγωδίας στον Νέο Κόσμο αν δεν κάνουμε αυτή τη δύσκολη συζήτηση πριν πέσουμε από τα σύννεφα ξανά, την επόμενη φορά που μια Μήδεια ή ένας Ορέστης εμφανιστούν στη γειτονιά μας.

Οι γιατροί του Αιγαίου: 2 κλιμάκια εξειδικευμένων επιστημόνων προσφέρουν ανεκτίμητο έργο σε 12 νησιά

    Το ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει το έργο τους και θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

*Το παρόν αποτελεί ανακοινοποίηση δημοσίευσης της ιστοσελίδας ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ.

Από το 2004 που δημιουργήθηκαν οι Κινητές Μονάδες Ψυχικής Υγείας στις Βορειοανατολικές και Δυτικές Κυκλάδες, υπό τη διαχειριστική ευθύνη της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ), χρηματοδοτούνται σταθερά από το υπουργείο Υγείας και από προγράμματα ΕΣΠΑ. ‘Eτσι, η Σύρος, η Τήνος, η Μύκονος, η Άνδρος, η Πάρος, η Αντίπαρος, η Μήλος, η Σίφνος, η Σέριφος, η Κίμωλος, η Κέα και η Κύθνος δέχονται ψυχιατρική φροντίδα σταθερά ανά 15ήμερο μέσα από τα κλιμάκια των ψυχολόγων, των κοινωνικών λειτουργών, των παιδοψυχιάτρων και των ψυχιάτρων που παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες, όπως διαγνωστική εκτίμηση, ατομική – οικογενειακή ψυχοθεραπεία, ψυχιατρική και παιδοψυχιατρική παρακολούθηση, συμβουλευτική γονέων, ομαδική ψυχοθεραπεία και ψυχοκοινωνική αποκατάσταση.

Οι υπηρεσίες παρέχονται είτε σε χώρους που παραχωρούνται στα τοπικά κέντρα υγείας είτε σε χώρους των δήμων. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η κλινική ψυχολόγος και επιστημονική υπεύθυνη των κινητών μονάδων της ΕΠΑΨΥ, Στέλλα Παντελίδου, στη «Νέα Σελίδα», κάθε χρόνο επισκέπτονται τις δύο μονάδες στα δώδεκα νησιά κατά προσέγγιση 2.500 άτομα, με 12.000 ενήλικες και παιδιά να έχουν εξυπηρετηθεί μέχρι σήμερα. Παράλληλα, στο πλαίσιο της κοινοτικής ψυχιατρικής οι μονάδες επενδύουν στην πρόληψη και την προαγωγή της ψυχικής υγείας μέσα στην κοινότητα με δράσεις στα σχολεία αλλά και σεμινάρια πρόληψης αυτοκτονιών και ενίσχυσης των ομάδων αυτοβοήθειας.

«Πρόκειται για υπηρεσίες άκρως νευραλγικές και ζωτικές για τα νησιά αυτά, που συνεχίζουν να στερούνται βασικές υπηρεσίες ψυχολογικής κάλυψης, αυτονόητες στην πρωτεύουσα. Σκεφτείτε ότι σε όλες τις Κυκλάδες μόνο στο νοσοκομείο της Σύρου υπάρχουν επαγγελματίες ψυχικής υγείας».

Το πόσο σημαντική είναι η παρουσία των δύο κινητών μονάδων φαίνεται και από το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη προσέλευση του κόσμου στην υπηρεσία, όπως και πολλά αιτήματα σε αναμονή. «Οι κάτοικοι διαδίδουν από στόμα σε στόμα τη δουλειά μας. Αυτό, φυσικά, δεν συνέβαινε στο ξεκίνημα της λειτουργίας μας, όταν οι κοινωνίες ήταν πολύ καχύποπτες απέναντί μας. Βρήκαμε ανθρώπους απομονωμένους που δεν είχαν λάβει θεραπεία για πολλά χρόνια», λέει η κυρία Παντελίδου και προσθέτει: «Με τη δουλειά όμως που κάναμε μαλάκωσε το στίγμα. Σήμερα, δεχόμαστε πολλά αιτήματα που αφορούν σε συναισθηματικές και αγχώδεις διαταραχές, αναπτυξιακά ζητήματα παιδιών, ψυχοκοινωνικά προβλήματα -ανεργία, διαζύγιο-, καθώς και αντιμετώπιση σοβαρότερων διαταραχών, όπως η σχιζοφρένεια».

Ενδιαφέρον, πάντως, έχει και το γεγονός ότι τα ποσοστά ψυχοπαθολογίας στα νησιά δεν είναι μεγαλύτερα απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Όπως μας εξήγησε η κυρία Παντελίδου, «στην επαρχία υπάρχει ο επιβαρυντικός παράγοντας της απομόνωσης και η προκατάληψη της κλειστής κοινωνίας, υπάρχουν όμως και προστατευτικά στοιχεία, όπως ο μεγαλύτερος βαθμός κοινωνικής συνοχής και υποστήριξης και η καλύτερη ποιότητα ζωής ως προς το φυσικό περιβάλλον. Στη μεγάλη πόλη είναι πολύ εύκολο να βρεθείς μόνος σου με το πρόβλημά σου σ’ ένα διαμέρισμα».

Το ντοκιμαντέρ «Οταν φυσάει νοτιάς» της Καλλιόπης Λεγάκη, το οποίο θα κάνει πρεμιέρα στις 8 Μαρτίου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, ρίχνει φως στη σημαντική δουλειά που κάνουν οι Κινητές Μονάδες Ψυχικής Υγείας στις Κυκλάδες. «Αυτό που είδα εγώ είναι μια πρωτοβουλία που αποπνέει ανθρωπισμό και γενναιοδωρία», επισημαίνει στη «Νέα Σελίδα» η σκηνοθέτις. Όπως μας αναφέρει, στη διάρκεια των γυρισμάτων η κάμερά της κατέγραψε το επιστημονικό προσωπικό των μονάδων, τους ανθρώπους που βιώνουν τον ψυχικό πόνο αλλά και όλη την κοινότητα που μπαίνει στον χορό της κοινοτικής ψυχιατρικής – ιερείς, δάσκαλους, δήμαρχους, κοινωνικούς λειτουργούς, αστυνομικούς, λιμενικούς κ.ο.κ.

«Σκεφτείτε ότι έτσι εκπαιδεύεται μέχρι και ο ιερέας του νησιού να αναγνωρίζει τον άνθρωπο που πάσχει από πρόβλημα ψυχικής υγείας και δεν έρχεται απλώς να κάνει μια εξομολόγηση στο πλαίσιο της θρησκευτικής του πίστης. Κάτι ακόμα που με εντυπωσίασε από τις μαρτυρίες των ντόπιων ήταν ότι μέχρι να αρχίσει το έργο των μονάδων, οι άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα κλείνονταν μέσα στα σπίτια από τους συγγενείς τους.

Ή η εξομολόγηση που μας έκανε μια νεαρή κοπέλα στην Αντίπαρο που η μητέρα της αυτοκτόνησε από την κατάθλιψη. Ειδικά για τους ανθρώπους στο συγκεκριμένο νησί είναι πολύ ισχυρή η αντίθεση ανάμεσα στο καλοκαίρι, όταν το διεθνές τζετ σετ κάνει διακοπές στις πολυτελείς βίλες, συγκεντρώνοντας υψηλό τουρισμό και δημοσιότητα, και τον χειμώνα, όταν μια χούφτα κάτοικοι κυκλοφορούν μόνοι κι έρημοι στο απομονωμένο νησί. Η χαοτική αυτή διαφορά τούς βυθίζει στη θλίψη».

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΠΩΦΕΛΟΥΜΕΝΟΥ

    «Ο,τι καλύτερο μου συνέβη»

Η Ελευθερία Αφεντάκη μένει στην Τήνο από το 1993 μαζί με τα δύο παιδιά της, 20 και 22 χρόνων, και εργάζεται ως φύλακας στο Μουσείο Τηνίων Καλλιτεχνών. Από το 2013 και για τρία χρόνια δέχτηκε συστηματικά την ψυχολογική φροντίδα του κλιμακίου της ΕΠΑΨΥ στο νησί. «Για πολλά χρόνια στη ζωή μου νόμιζα ότι οι ψυχολόγοι δεν χρειάζονται αν έχεις καλούς φίλους. Έκανα λάθος. Την πρώτη κρίση πανικού την έπαθα όταν ήμουν 40 ετών μέσα σ’ ένα λεωφορείο.

Ήταν μια δεκαετία που ένιωθα δύσκολα και περίεργα, αλλά ήμουν πολύ απασχολημένη με τα καθημερινά προβλήματα για να αντιμετωπίσω το υπερβολικό άγχος μου. Χώρισα όταν ήμουν 27 ετών κι ενώ τα παιδιά μου ήταν πολύ μικρά – δύο μηνών και δυόμισι χρονών. Οι γονείς μου ήταν στην Αθήνα κι εγώ μόνη με δύο παιδιά στο νησί. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι οι φοβίες μου ήταν μη διαχειρίσιμες πλέον. Αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια. Το ότι πήγα εκεί και βοηθήθηκα ήταν ό,τι καλύτερο μου συνέβη.

Η κα Αφεντάκη μας λέει πως τα ίδια θετικά αποτελέσματα από την παρουσία των κινητών μονάδων κερδίζουν ολοένα και περισσότεροι πια συντοπίτες της. «Όσο περνάει ο καιρός τόσος περισσότερος κόσμος επισκέπτεται το κλιμάκιο- οι γυναίκες βέβαια περισσότερο. Όσο για’ μενα παθαίνω ακόμα κρίσεις πανικού απλώς τώρα τις διαχειρίζομαι καλύτερα. Mετά από την βοήθεια που πήρα κατάφερα να μπω και σε αεροπλάνο!».

(Δημοσιεύτηκε στο φύλλο 90 της εφημερίδας ‘Νέα Σελίδα’ την Κυριακή 24/02/2019)

*Δείτε εδώ το trailer του ντοκιμαντέρ ‘Όταν Φυσάει Νοτιάς’

Η ώρα του Σταύρου (Athens Voice)

Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες μια άγρια προσπάθεια επηρεασμού των βουλευτών του Ποταμιού, ορισμένες φορές με εκφάνσεις κανιβαλισμού (π.χ. Δανέλλης), προκειμένου να μην κυρωθεί η συμφωνία των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο. Αυτό είναι απολύτως κατανοητό όταν προέρχεται από εθνικιστικές και δεξιές δυνάμεις, είναι όμως τουλάχιστον παράδοξο όταν οι φορείς αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί-ευρωπαϊστές. Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι προέχει η πτώση της κυβέρνησης και αυτή η επιδίωξη υπερκαλύπτει το πραγματικό διακύβευμα, που είναι η επίλυση του χρονίζοντος σε βάρος μας εθνικού προβλήματος.

Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το χειρότερο δυνατό για τη δημιουργία συνθηκών συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης, φιλοδοξώντας να διασπάσει τη ΝΔ. Είναι επίσης σαφές ότι πολλά στελέχη του αγνόησαν αυθεντικές εθνικές ευαισθησίες καλοπροαίρετων πολιτών και τους προσέβαλαν με το στίγμα της ακροδεξιάς.

Παρόλα αυτά, η επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών δεν είναι προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά της χώρας. Και γι’ αυτό η ιστορική ευθύνη του Σταύρου Θεοδωράκη είναι μεγάλη, δυσανάλογη προς το μέγεθος και την ιστορία του κόμματός του. Από τη δική του απόφαση θα κριθεί το μέλλον μιας συμφωνίας για την αποδοχή της οποίας η άλλη πλευρά έχει κάνει ήδη μια τεράστια υπέρβαση (αλλαγή ονόματος erga omnes, συνταγματική αναθεώρηση με την οποία οριοθετείται ο αλυτρωτισμός πάνω στον οποίο έχουν συγκροτήσει την εθνική τους ταυτότητα).

Δεν υπάρχει βιώσιμος συμβιβασμός στις διεθνείς σχέσεις που να υπαγορεύει την απόλυτη ταπείνωση της μίας πλευράς, ιδιαίτερα όταν αυτός ο συμβιβασμός δεν ακολουθεί εμπόλεμη κατάσταση, αλλά ένα πολυετές αδιέξοδο που έχει ήδη δημιουργήσει τετελεσμένα (πολλαπλές αναγνωρίσεις, ευρύτατη χρήση του όρου «Μακεδονία» από τα ξένα ΜΜΕ, έλλειψη απήχησης των ελληνικών θέσεων). Με αυτά τα δεδομένα και με την ύπαρξη του πραγματικού εθνικού κινδύνου που έρχεται από το μη προβλέψιμο του καθεστώτος Ερντογάν στη γεωπολιτική σκακιέρα, έχουμε κάθε λόγο να κλείσουμε ένα μέτωπο απέναντι σε έναν φανταστικό εχθρό που δεν έχει καν στρατό.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης καλείται να εκφράσει με τόλμη και χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες τον αξιακό κώδικα του προοδευτικού κόσμου, που σε μεγάλο βαθμό εκπροσωπείται από πολιτικά υποκείμενα τα οποία δεν ακολουθούν πολιτική αρχών αλλά μετρούν πολιτικό κόστος και άλλες επιδιώξεις.

Μέσα σ’ αυτή τη φορτισμένη πολιτικά συγκυρία είναι σημαντικό να δοθούν κάποιες πειστικές απαντήσεις:

• Πώς είναι δυνατόν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος προσπάθησε για την άρση του αδιεξόδου και έχει πλήρη γνώση της διεθνούς σημασίας που αυτό έχει, να μη μιλά σήμερα για την εθνική ανάγκη να επιλυθεί οριστικά η χρονίζουσα εκκρεμότητα πάνω στην οποία χτίστηκαν πολιτικές καριέρες;

• Γιατί σιωπά ο Γιώργος Παπανδρέου που έχει στο βιογραφικό του αλλεπάλληλες προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος, με πολύ χειρότερους όρους, και γνωρίζει σε βάθος τα περιθώρια διαπραγματευτικών χειρισμών και τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς;

• Ποιος είναι ο λόγος που ο Γιώργος Καμίνης, έχοντας πίσω του μια πορεία ευρωπαϊκή, εκσυγχρονιστική και αντιεθνικιστική, έχει αποσυρθεί από τη σχετική συζήτηση σε αντίθεση με τον Γιάννη Μπουτάρη που πλήρωσε βαρύ τίμημα για τη θαρραλέα στάση του;

• Πώς η διολίσθηση του ΚΙΝΑΛ στον εθνικολαϊκισμό συντελείται τόσο βελούδινα, χωρίς εσωκομματικούς κραδασμούς και ουσιαστική συζήτηση;

• Γιατί διανοούμενοι και προσωπικότητες του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς συσκοτίζουν τη σημασία της συμφωνίας των Πρεσπών στο όνομα του αντιΣΥΡΙΖΑ προτάγματος;

• Γιατί η φιλελεύθερη πτέρυγα της ΝΔ, πέρα από την προσπάθεια διατήρησης της εσωκομματικής συνοχής, δεν αποδοκιμάζει τη συμφωνία με χαμηλότερους τόνους και λιγότερο λαϊκισμό ώστε να μην κληρονομήσει την εκκρεμότητα και μια κοινή γνώμη εκπαιδευμένη σε έξαλλο «υπερπατριωτισμό»;

• Γιατί τόσα ΜΜΕ παίζουν με τη φωτιά του εθνικισμού και συντηρούν μια τοξική ατμόσφαιρα θυμικών αντιδράσεων απέναντι σε μια ορθολογική ανάλυση της κατάστασης;

Συμπερασματικά:

«Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι

εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη

και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς

το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς»

Ν. Γκάτσος, Ρεμπέτικο, 1983

*Το παρόν αποτελεί αναδημοσίευση από την Athens Voice

Η ιστορία και η φιλοσοφία της Ε.Π.Α.Ψ.Υ

Η αναδρομή αυτή πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων ζωής της Ε.Π.Α.Ψ.Υ. που είναι και πολλά και λίγα, πολλά γιατί η προσπάθεια προάσπισης των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών είναι επίπονη, πλούσια αλλά και συχνά επώδυνη, λίγα γιατί δεν έχει τέλος.

Γράφει ο Στέλιος Στυλιανίδης, Ψυχίατρος-Ψυχαναλυτής, Καθ. Κοιν. Ψυχιατρικής Παντείου Παν/μίου, Ιδρυτής & Επιστ. Σύμβουλος Ε.Π.Α.Ψ.Υ.

Η πορεία της Ε.Π.Α.Ψ.Υ. είναι μια διαδρομή σχεδίων, υπηρεσιών, προγραμμάτων, συνεχούς διαπραγμάτευσης με την τρέλα, το αλλόκοτο, τις προκαταλήψεις, τον φόβο και την άγνοια της κοινωνίας, το άγνωστο, το ξένο, το οικείο και ανοίκειο ταυτόχρονα, το ορθολογικό αλλά και το πέταγμα, την υπέρβαση, το ρίσκο, το ιδεώδες, την πορεία προς την συγκεκριμένη ουτοπία.

Read more

Μια καλύτερη φροντίδα ψυχικής υγείας είναι δυνατή: με αφορμή τον εορτασμό των 30 ετών της Ε.Π.Α.Ψ.Υ.

Η ιστορία της αλλαγής του βιοϊατρικού παραδείγματος στην ψυχιατρική, κι ευρύτερα στο χώρο της ψυχικής υγείας, είναι μακρά και συνδέεται άρρηκτα, στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη, με την πορεία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Στη χώρα μας, συμβολικά και πραγματικά, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση ξεκινά με τη διεθνή κατακραυγή για το σκάνδαλο του Κρατικού Θεραπευτηρίου Λέρου, το 1988. Ο Δεκέμβριος εκείνης της χρονιάς σηματοδοτεί και την ιδρυτική πράξη της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (Ε.Π.Α.Ψ.Υ.), με στόχο την ενεργό συμμετοχή πολλών νέων, τότε, επαγγελματικών ψυχικής υγείας στην αλλαγή της ασυλικής πρακτικής και κουλτούρας στη χώρα μας. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να αφηγηθεί κανείς στο πλαίσιο ενός σύντομου σημειώματος την ιστορία της ΜΚΟ Ε.Π.Α.Ψ.Υ., την ανάδειξή της σ’ έναν σημαντικό οργανισμό προαγωγής της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στον ελληνικό κι ευρωπαϊκό χώρο και μιας άλλης κουλτούρας στην ψυχιατρική και στον διαρκή αγώνα απέναντι σε κάθε μορφής κοινωνικό αποκλεισμό.

Read more