«Για να διηγηθούμε την ιστορία μας πρέπει να έχουμε μια μνήμη, μία γενεαλογία σημείων».
W. Bion (Άγγλος ψυχαναλυτής)
Μετά από δύο και κάτι χρόνια αριστερής διακυβέρνησης, αποφεύγοντας τις φανατικές ή πολωτικές κρίσεις, υπάρχουν ορισμένες βασικές παραδοχές οι οποίες γεννούν βασικές απορίες.
Μετά από μια ιστορική καθυστέρηση 30 ετών και μετά από στείρες ατελείωτες δημόσιες διαμάχες και εκκωφαντικές υποκριτικές απουσίες, ψηφίστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η αποδοχή του συμφώνου συμβίωσης σημαίνει ότι ένα ζευγάρι ομόφυλων είναι το ίδιο με ένα ετερόφυλο ζευγάρι; Προφανώς όχι. Ίσως όμως η άρνηση της διαφορετικότητας των φύλων να αποτελεί το κόστος το οποίο πρέπει να πληρώσουμε για την κοινωνική αποδοχή και αναγνώριση αυτών των νέων νομοθετικών μέτρων.
Η ποιότητα του δημοκρατικού πολιτισμού μιας χώρας έχει άμεση συνάφεια με το πώς οι θεσμοί και η κοινωνία αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μειονοτήτων και των κοινωνικά ευπαθών ομάδων.
Μια από τις σημαντικότερες προκλήσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ευρώπη και την Ελλάδα σήμερα είναι η αντιμετώπιση ατόμων με ειδικές ανάγκες (σωματική και ψυχική αναπηρία), όχι απλώς ως παθητικών αποδεκτών φροντίδας ή εγκλεισμού αλλά με ανάδειξη της αυτονομίας, του αυτοπροσδιορισμού του κάθε ατόμου.
Ηταν 3 τα χαράματα της 28ης Δεκεμβρίου 2008. Το πήγαινε για χιόνι, η Αθήνα πάγωνε. Και στα Εξάρχεια, μόλις είχαν σβήσει οι φωτιές από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Σε ένα διαμέρισμα της περιοχής, ο Πέτρος άνοιξε τα μάτια του. Και δεν ήταν ούτε Αύγουστος, ούτε Κορτώ, μήτε και Χατζόπουλος. Ηταν ο Δαλάι Λάμα.
