Η κοινοτοπία του θανάτου από COVID-19 (ΤΑ ΝΕΑ 28/01/2022)
Ετικέτα: COVID-19
Στέλιος Στυλιανίδης – Αντιμέτωποι με την επιδημία του φόβου. (ΤΟ ΒΗΜΑ, 05/01/2022)
Πηγή :https://www.tovima.gr/2022/01/05/society/stelios-stylianidis-antimetopoi-me-tin-epidimia-tou-fovou/
Ο καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής μιλάει για τις επιπτώσεις της COVID στην ψυχική υγεία, ιδιαίτερα για τα άτομα σε δυσμενή οικονομική θέση, και προτείνει αντίδοτα για το βίωμα της εσωστρέφειας.
Η πανδημία της COVID-19, ο εγκλεισμός και το social distancing έχουν επιβαρύνει πολύ την ψυχική μας υγεία. Σύμφωνα με στοιχεία του Εργαστηρίου Αναλυτικής Χημείας του ΕΚΠΑ, τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, μέχρι τον Μάρτιο του ’21, η αύξηση της χρήσης των αντικαταθλιπτικών άγγιζε το 31% και των αγχολυτικών το 77%, ενώ η χρήση κοκαΐνης είχε τριπλασιαστεί! Την ίδια στιγμή, η φοβία όχι τόσο για τον ίδιο τον ιό αλλά για τον «άλλον», τον οποίο κοιτάζουμε με καχυποψία, αναμένεται να είναι μακροπρόθεσμη και δεν θα λήξει με τον έλεγχο της πανδημίας. Αυτό αναφέρει ο κ. Στέλιος Στυλιανίδης, ψυχίατρος – ψυχαναλυτής-ομαδικός αναλυτής, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ).
Τα τελευταία δύο χρόνια η ζωή και η καθημερινότητά μας άλλαξαν άρδην εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού. Πόσο έχουν επιβαρύνει την ψυχική μας υγεία ο εγκλεισμός και το social distancing;
«Η πανδημία αποτελεί ένα συλλογικό τραύμα, δοκιμασία για την ανθεκτικότητα όλων μας. Σε πολλούς αποτελεί όχι απλώς μια ριζική αλλαγή της ρουτίνας της «κανονικότητας» αλλά μια ρήξη στον ψυχισμό, ο οποίος αδυνατεί να επεξεργαστεί με θετικό τρόπο το σοκ μιας δυστοπικής κοινωνικής πραγματικότητας. Το πέρασμα από την ταχύτητα του σύγχρονου τρόπου ζωής στην κοινωνική αποστασιοποίηση, στον εγκλεισμό και στην ακινησία έθεσε σε επερώτηση την ψυχοσωματική μας ισορροπία. Στο πριν, κυριαρχούσαν ο ακραίος καταναλωτισμός, η εξιδανίκευση του πλούτου, η ισχύς του χρήματος ως άμυνα απέναντι στο άγχος θανάτου, η ικανοποίηση του αγοραίου ναρκισσισμού μέσα από τα πολλά likes στα social media και η κουλτούρα του κενού. Με την πανδημία υπάρχουν τεκμηριωμένες έρευνες και στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο που δείχνουν με διαφορετικές διαβαθμίσεις τη μεγάλη αύξηση των λεγόμενων κοινών ψυχικών διαταραχών (κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές ύπνου, φοβίες, κρίσεις πανικού), επιδείνωση των διαταραχών χαρακτήρα και συμπεριφοράς (αυτοκαταστροφικές και ετεροκαταστροφικές συμπεριφορές), δραματική αύξηση (50% το 2021 σε σχέση με το 2020) της ενδοοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών, αύξηση της κατανάλωσης ουσιών, της επιβλαβούς χρήσης αλκοόλ, των ψυχοτρόπων φαρμάκων. Σύμφωνα με στοιχεία του Εργαστηρίου Αναλυτικής Χημείας του ΕΚΠΑ, καταγράφεται τρεις φορές αύξηση της χρήστης κοκαΐνης από την αρχή της πανδημίας έως τον Μάρτιο του ’21, αύξηση 77% στην κατανάλωση της λοραζεπάμης (φαμακευτικής ουσίας με αγχολυτική δράση), αύξηση 31% των αντικαταθλιπτικών. Επίσης, η αλληλουχία των κρίσεων, από την οικονομική στην υγειονομική, επέτεινε τις ψυχοσωματικές εκδηλώσεις (κεφαλαλγία, άσθμα κ.λπ.) και τις διαταραχές πρόσληψης τροφής, δείκτης μιας βαθύτερης παροδικής ή πιο μόνιμης ψυχικής αποδιοργάνωσης. Στα παιδιά και στους εφήβους παρατηρείται αύξηση των βίαιων και επιθετικών συμπεριφορών στο ενδοσχολικό περιβάλλον, αύξηση της κατάθλιψης, της αυτοκτονικότητας και των εθισμών, με κυρίαρχη την εξάρτηση από το Διαδίκτυο».
Το θέμα της εφετινής Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας ήταν «Η ψυχική υγεία σε έναν άνισο κόσμο». Η πρόσβαση στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας παραμένει άνιση και φαίνεται ότι η πανδημία διεύρυνε αυτές τις ανισότητες. Ποια είναι η κατάσταση στην Ελλάδα;
«Η κραυγαλέα ανισότητα είναι η πρόσβαση των πλούσιων και των φτωχών χωρών στα εμβόλια. Ο ΠΟΥ υπογράμμισε σε συστηματικές αναφορές του ότι η πανδημία έβαλε σε δοκιμασία τα ήδη εύθραυστα συστήματα δημόσιας υγείας όχι μόνο των αναπτυσσόμενων χωρών αλλά και των χωρών του δυτικού κόσμου. Οι ευχές των πολιτικών ηγεσιών για ενίσχυση της χρηματοδότησης, των ανθρώπινων πόρων, της διαθεσιμότητας και πρόσβασης σε νέες υπηρεσίες Υγείας τονίζουν το δραματικό χάσμα μεταξύ αιτημάτων για σωματική και ψυχική φροντίδα και διαθέσιμων πόρων. Ο χώρος της ψυχικής υγείας πλήττεται ακόμα περισσότερο από την υποχρηματοδότηση γιατί για πολύ καιρό βρισκόταν χαμηλά στις προτεραιότητες, παρά τους τεκμηριωμένους δείκτες σε παγκόσμιο επίπεδο για αύξηση της κατάθλιψης, των αυτοκτονιών και των εξαρτήσεων. Στη χώρα μας, από προηγούμενες επιδημιολογικές έρευνες στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, προέκυπτε ότι μόνο ένας στους τέσσερις πολίτες που υπέφεραν από μια κοινή ψυχική διαταραχή είχε πρόσβαση σε βοήθεια, σε ψυχολογική-ψυχιατρική φροντίδα, και αυτή εν πολλοίς ανεπαρκής. Η αύξηση των ψυχικών διαταραχών στη διάρκεια της πανδημίας όξυνε ακόμα περισσότερο το έλλειμμα κοινοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, τις ανισότητες στην πρόσβαση σε αξιόπιστες υπηρεσίες και συχνά φαινόμενα «αυτοθεραπείας» μέσα από την άλογη θεραπεία υπνωτικών, αγχολυτικών και αντικαταθλιπτικών. Οι ψυχιατρικές διαταραχές επιβαρύνουν άνισα τα άτομα που βρίσκονται σε δυσμενή κοινωνική και οικονομική θέση».
Η μεγαλύτερή μας φοβία παραμένει αυτή για τον «άλλον». Κοιταζόμαστε πλέον καχύποπτα. Ποιες θεωρείτε ότι θα είναι οι μακροχρόνιες επιδράσεις;
«Η γενικευμένη καχυποψία δημιουργεί παράλογους φόβους όχι μόνο μετάδοσης του ιού αλλά και απειλής του ανοίκειου που υπόρρητα ενυπάρχει στον ανθρώπινο ψυχισμό. Στην ουσία μιλάμε για τον φόβο όχι μόνο ενός εξωτερικού κινδύνου που εκπροσωπείται από τον ιό αλλά για τον φόβο μιας εσωτερικής κατάρρευσης, με αποτέλεσμα να εξασθενούν σημαντικά οι ψυχικές άμυνές μας. Η επίδραση αυτού του φόβου θα είναι μακροπρόθεσμη και δεν θα λήξει με τον έλεγχο της πανδημίας».
Οι επιδράσεις στην κοινωνική συνοχή; Ξαφνικά έχουμε διχαστεί και έχουμε αρχίσει να απομακρυνόμαστε. Αυτό μπορεί να μεταφραστεί και σε διάσπαση στην κοινωνία;
«Η διχοτόμηση μεταξύ εμβολιασμένων/αντιεμβολιαστών, σε συνδυασμό με την ατελέστατη εφαρμογή πειθούς και πολιτικών προαγωγής της ψυχικής υγείας, δημιουργεί μια ανεξέλεγκτη πόλωση, η οποία συμβάλλει στην εξασθένηση της ατομικής και συλλογικής ψυχικής άμυνας. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει την τεράστια σημασία του κοινωνικού κεφαλαίου στην ενίσχυση της ανθεκτικότητας μιας κοινότητας. Το οριζόντιο κοινωνικό κεφάλαιο είναι οι δεσμοί και τα δίκτυα μεταξύ μας, ο εθελοντισμός, η συμμετοχή στα κοινά, στις αξίες της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, στοιχεία που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή και τη διαπροσωπική εμπιστοσύνη. Το κάθετο κοινωνικό κεφάλαιο είναι η σχέση των πολιτών με τους θεσμούς. Νομίζω πώς έχουμε αποτύχει παταγωδώς στο δεύτερο, με το σοβαρότατο έλλειμμα βασικής εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους διαχειριστές της πανδημίας. Χωρίς πειθώ και εμπιστοσύνη ενισχύεται η αδιαφοροποίητη μάζα των αντιεμβολιαστών».
Τελικά η επιδημία του φόβου είναι εξίσου επικίνδυνη με την επιδημία του κορωνοϊού ή ενδεχομένως χειρότερη;
«Η επιδημία του φόβου συνοδεύεται από τη βαθύτερη ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον. Η απειλή και το άγχος θανάτου ενισχύουν ψυχικούς μηχανισμούς εσωτερίκευσης του φόβου και μέσω της παραπληροφόρησης τροφοδοτούν έναν φαύλο κύκλο ελλείμματος ελπίδας και καχυποψίας, η οποία αγγίζει την παρανοειδή ετοιμότητα. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και ουσιαστική ενίσχυση των οργανωμένων παρεμβάσεων δημόσιας ψυχικής υγείας σε συνεργασία με τους θεσμούς για να μειωθούν η ψυχοκοινωνική οδύνη, το στρες, η δυσφορία και τελικά να σπάσει η παθογένεια που περιγράψαμε».
Ποιο θα μπορούσε να είναι το αντίδοτο απέναντι στην εσωστρέφεια που έχουν επιβάλει οι συνθήκες της πανδημίας, ώστε να διατηρήσουμε την ψυχική μας ισορροπία;
«Η ενίσχυση των κοινωνικών δεσμών, των ψυχικών και συναισθηματικών επενδύσεων καθενός, η συνειδητοποίηση και ο αναστοχασμός του τέλους της παντοδυναμίας μας και των ψευδών ναρκισσιστικών επιβεβαιώσεων μπορούν να αποτελέσουν αντίδοτο στο βίωμα της καχυποψίας και της εσωστρέφειας, μια επένδυση στην ελευθερία και στην ελπίδα χωρίς ψευδαισθητικό εξορκισμό του άγχους θανάτου»
“Τείχος εμπιστοσύνης πριν από το τείχος ανοσίας”, του Στέλιου Στυλιανίδη (ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 12/09/2021
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 12/09/2021.
To 2019, μόλις έναν χρόνο πριν από την έναρξη της πανδημίας Covid-19, ο Π.Ο.Υ. ανακήρυξε
τη «διστακτικότητα απέναντι στον εμβολιασμό» (vaccine hesitancy) ως μία από τις 10
μεγαλύτερες απειλές για την παγκόσμια υγεία.
Σήμερα η δραματική αυτή βεβαιότητα έχει ενισχυθεί περαιτέρω, χωρίς να μπορεί να γίνει
επιστημονικά στέρεος διαχωρισμός και διαφοροποίηση στην άμορφη μάζα των
αντιεμβολιαστών και, κατά συνέπεια, να αναδυθεί μέσα από την αναζήτηση της
καταλληλότερης μεθοδολογίας μια πιο αρμονική και λιγότερο διχαστική σχέση μεταξύ πειθούς
και καταναγκασμού-συμμόρφωσης.
Τέτοιου τύπου απλουστευτικές διχοτομήσεις έχουν ως αποτέλεσμα την ανατροφοδότηση ενός
φαύλου κύκλου ανταγωνισμού μεταξύ του επιστημονικού λόγου και του αντιεμβολιαστικού
φανατισμού, ο οποίος απέχει πολύ από τον στόχο της οικοδόμησης μιας αλυσίδας
εμπιστοσύνης βασισμένης στον ορθολογισμό.
Σύμφωνα με πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα (Washington Post 8/2021), οι δύο κυρίαρχοι
λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι επιλέγουν να μην εμβολιαστούν είναι το γεγονός ότι το
εμβόλιο είναι ένα νέο σκεύασμα και η πιθανότητα εμφάνισης άγνωστων παρενεργειών.
Σχεδόν ο μισός μη εμβολιασμένος πληθυσμός των ΗΠΑ ανησυχεί περισσότερο για τις πιθανές
παρενέργειες του εμβολίου παρά για τη νόσηση από Covid-19.
Ένας άλλος λόγος που καθιστά τον πληθυσμό διστακτικό και καχύποπτο απέναντι στην κρατική
πολιτική των εμβολιασμών είναι το «βίωμα μιας διαρκώς συρρικνούμενης ελευθερίας μέσα
από την επιβολή κακοποιητικών νόμων» (R. Kempf, Monde diplomatique, 9/2021).
Σύμφωνα με έγκριτους Γάλλους νομικούς, η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού παραπέμπει
σε όρους επείγοντος κοινωνικού ελέγχου και πιθανής χρήσης ευαίσθητων προσωπικών
δεδομένων για άλλους σκοπούς.
Κατά σειρά φθίνουσας ισχύος (Hornsey et al. 2018), εντοπίζονται ισχυρότερες
αντιεμβολιαστικές αντιλήψεις σε όσους (α) εκδηλώνουν υψηλά επίπεδα συνωμοσιολογικής
σκέψης, (β) εκδηλώνουν υψηλή αντιδραστικότητα, (γ) αναφέρουν υψηλά επίπεδα απέχθειας
απέναντι στο αίμα και τις βελόνες και (δ) έχουν ισχυρές ατομιστικές/ιεραρχικές κοσμοθεωρίες.
Επιπλέον, οι Jensen et al. (2021), μελετώντας συγκεκριμένα τις επικρατέστερες θεωρίες
συνωμοσίας για την πανδημία Covid-19, εντόπισαν σημαντικές συσχετίσεις με την ηλικία (το
30% των ατόμων 30-39 ετών συμφώνησε πως η πανδημία αποτελεί μέρος ενός πλάνου για την
παγκόσμια εγκαθίδρυση των υποχρεωτικών εμβολιασμών), τον τόπο διαμονής (υψηλότερη
αποδοχή του εμβολιασμού σε μεγάλες πόλεις, όπως το Βερολίνο), το μεταναστευτικό
πολιτισμικό υπόβαθρο (οι μετανάστες εκφράζουν περισσότερες συνωμοσιολογικές απόψεις)
και το χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης.
Ενδιαφέρον έχει, εξάλλου, η παρατήρησή τους ότι η συχνότητα χρήσης του Twitter
(μεγαλύτερα ποσοστά συνωμοσιολογικής σκέψης για την πανδημία μεταξύ των τακτικών
χρηστών της συγκεκριμένης πλατφόρμας) και άλλων εφαρμογών ανταλλαγής μηνυμάτων
λειτουργεί ενισχυτικά.
Σύμφωνα με τους Allington et al. (2021), η εκδήλωση δισταγμού απέναντι στον εμβολιασμό
κατά της Covid-19 συσχετίζεται με τη νεαρή ηλικία, το γυναικείο φύλο, το χαμηλό εισόδημα, το
χαμηλό εκπαιδευτικό επίπεδο, την υψηλή εξάρτηση από τα κοινωνικά δίκτυα ως πηγές
πληροφόρησης, τη χαμηλή εμπιστοσύνη απέναντι στην τηλεόραση και στον Τύπο ως πηγές
πληροφόρησης, την υπαγωγή σε μη λευκές εθνοτικές ομάδες, τον χαμηλό αντιλαμβανόμενο
κίνδυνο νόσησης από Covid-19, τη χαμηλή εμπιστοσύνη προς τους επιστήμονες και τους
υγειονομικούς, καθώς και τη χαμηλή εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση.
Οι υποψίες περί συνωμοσίας γύρω από την πανδημία Covid-19 και οι γενικότερες στάσεις
απέναντι στα εμβόλια εξηγούν το 35% της διακύμανσης των στάσεων απέναντι στον
εμβολιασμό κατά της Covid-19.
Είναι γνωστό από παλαιότερα (Haase et al. 2015) ότι οι ακτιβιστές του αντιεμβολιασμού
χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για τη διάχυση της ατζέντας τους, συχνά μέσα από τη δημοσίευση
αφηγηματικών αναφορών για δήθεν παρενέργειες των εμβολίων.
Στην επικοινωνία μηνυμάτων που αφορούν τον κλάδο της υγείας, η προβολή των
πληροφοριών με τη μορφή αφηγήσεων έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική ως προς την
πειθώ των αποδεκτών του μηνύματος.
Η έρευνα σχετικά με το φαινόμενο της πειθούς έχει δείξει πως η αντιλαμβανόμενη αξιοπιστία
μιας πηγής πληροφοριών μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα για την ενίσχυση ή για την
απόρριψη ενός μηνύματος που επιχειρεί να επικοινωνήσει η πηγή στον δέκτη.
Η έρευνα της Kappa Research (24-5/8/2021) ανέδειξε μερικά ευρήματα που συνάδουν με τα
διεθνή ερευνητικά δεδομένα.
Το γεγονός ότι 59% των ανεμβολίαστων θα προτιμούσαν να νοσήσουν παρά να κάνουν το
εμβόλιο και 78% δεν θα εφαρμόσουν το μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού επιβεβαιώνει
το συμπέρασμα δύο γερμανικών μελετών ότι τα μηνύματα που παρουσιάζουν υψηλό
κίνδυνο/απειλή με στόχο την αύξηση των εμβολιασμών φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα,
ενισχύοντας τις αντιλήψεις περί επικινδυνότητας του εμβολιασμού και τις αντιστάσεις, οι
οποίες εκφράζονται με άρνηση, δυσπιστία, έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στις
αρχές/θεσμούς που ασκούν την πίεση.
Η τεράστια διαφορά στο επίπεδο εμπιστοσύνης προς το ΕΣΥ και την κυβέρνηση μεταξύ
εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων, κατά την έρευνα της Kappa Research, με κοινό υπέδαφος
τη χαμηλότατη εμπιστοσύνη (9% κατά μέσο όρο, 14% οι εμβολιασμένοι και 1% οι
ανεμβολίαστοι) προς τα ΜΜΕ και τα κόμματα (21% οι εμβολιασμένοι, 5% οι ανεμβολίαστοι),
σε συνδυασμό με τα υψηλά ποσοστά άγχους, στρες, στενοχώριας και θλίψης, δείχνουν ότι θα
πρέπει να επανεξεταστεί δομικά η μέχρι τώρα προσέγγιση προαγωγής της δημόσιας υγείας.
Πολύ εύστοχα ο Guardian σε άρθρο της σύνταξής του(6/2021) υποστήριξε ότι μια νομοθετική
πράξη δεν πρέπει να υποκαθιστά την προσπάθεια να υπερβούμε τα πρακτικά και
συναισθηματικά εμπόδια προς τον εμβολιασμό, αλλά να τη συνοδεύει.
Το να ακούει κανείς τους αντιεμβολιαστές, αντί να τους απορρίπτει ως ανόητους και
συνωμοσιολόγους, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αλλάξουν οι απόψεις τους απέναντι στον
εμβολιασμό.
Υπάρχουν καλές πρακτικές και επιτυχημένα προγράμματα προαγωγής και αγωγής υγείας,
διεθνώς αλλά και στη χώρα μας, τα οποία, με αντίστοιχα καλά εκπαιδευμένα στελέχη, μπορεί
να εφαρμοστούν σε ειδικές ομάδες ανεμβολίαστων προκειμένου να πειστούν και όχι να
στιγματιστούν. Είναι γνωστό άλλωστε πως ο στιγματισμός έχει ως αποτέλεσμα την ενίσχυση
της εσωτερικευμένης οργής και ασυνείδητα καταδιωκτικά-παρανοϊκά άγχη, τα οποία, μαζί με
την αβεβαιότητα, βρίσκονται στον πυρήνα της συνωμοσιολογικής-ανορθολογικής σκέψης.
Συμπέρασμα: Τείχος εμπιστοσύνης πριν από το τείχος ανοσίας.
Το να ντροπιάζουμε τους άλλους και να τους κάνουμε διαλέξεις για το τι πρέπει να γίνει δεν
θα μας προστατεύσει από την Covid-19. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο συζητώντας
μαζί τους και απαντώντας τεκμηριωμένα και υπομονετικά σε όλες τις αιτιάσεις/αντιρρήσεις
τους, ακόμη κι αν είναι βαθιά ανορθολογικές.
Συμμετοχή του καθ. Σ. Στυλιανίδη στο λεύκωμα του Δήμου Διονύσου «Μένουμε Σπίτι Δημιουργώντας: Έργα & Ημέρες με τον Covid-19»
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Διονύσου παρουσιάζει την Κυριακή 18 Απριλίου στις 19:30 μ.μ. το Λεύκωμα που δημιούργησαν με πολύ μεράκι στον καιρό της πανδημίας 58 δημιουργικοί συμπολίτες μας. Η εκδήλωση, η οποία πραγματοποιείται με τη συμμετοχή εκλεκτών προσκεκλημένων, θα μεταδοθεί από το Κανάλι του Δήμου Διονύσου στο YouTube (μέσω livestreaming) στο σύνδεσμο
Ακολουθούν όλες οι πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία του Λευκώματος καθώς και το πρόγραμμα της παρουσίασης. Επισημαίνουμε ότι τα περισσότερα τεύχη του Λευκώματος θα παραχωρηθούν για την οικονομική ενίσχυση του Ιδρύματος ΠΕΓΚΑΠ-ΝΥ.
«Με την έλευση του 2020 κανείς από εμάς δεν φανταζόταν ότι η ανθρωπότητα θα έδινε σύντομα ένα ακόμη οδυνηρό ραντεβού με την ιστορία. Η έναρξη και η παγκόσμια εξάπλωση του ιού COVID-19 αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί για όλους το απρόβλεπτο εκείνο γεγονός που ήρθε για να ανατρέψει όνειρα, σχέδια, προγράμματα, συνήθειες, καθημερινότητες και οτιδήποτε άλλο όριζε τις ζωές μας μέχρι τότε. Και, ασφαλώς, ήρθε προκειμένου να ανακατέψει την παγκόσμια τράπουλα και να υποδηλώσει ότι τίποτε πλέον δεν πρόκειται να είναι σαν και πριν. Τρεις γενιές θα έχουν να αφηγούνται για τον περιβόητο εγκλεισμό, για την καθημερινή καταγραφή του αριθμού των ασθενών, του αριθμού των ΜΕΘ, του αριθμού των διασωληνωμένων και τελικά του αριθμού των απωλειών. Ξαφνικά, τα πάντα στη ζωή μας εξαρτώνται από ένα οδυνηρό μέτρημα.
Η Τέχνη και ο Πολιτισμός είναι δύο παράγοντες οι οποίοι μπορούν τούτη την πρωτόγνωρη δυσκολία και την συμφορά των καιρών να την μετουσιώσουν σε κάτι ολότελα καινούριο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Κι αυτό γιατί είναι άρρηκτα δεμένοι με την ακατάπαυστη ευρηματικότητα και δημιουργικότητα, τους δύο μοχλούς εξέλιξης του ανθρώπινου είδους.
Η ιδέα της έκδοσης του Λευκώματος με τίτλο «Μένουμε Σπίτι Δημιουργώντας: Έργα & Ημέρες με τον Covid – 19» από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Διονύσου γεννήθηκε πάνω στη συγκεκριμένη βάση. Πενήντα οκτώ συμπολίτες μας με καλλιτεχνικές και πνευματικές ευαισθησίες θέλησαν να επιχειρήσουν το φαινομενικά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Ο καθένας μόνος του κι ωστόσο, μέσα στο συλλογικό πλαίσιο ενός Δήμου, επιχείρησαν, κατ’ ουσία, να ξορκίσουν το κακό. Να αναχαιτίσουν την οδυνηρή κατάσταση ή έστω να αντισταθούν μέσω της φαντασίας, της ευρηματικότητας και της δημιουργικότητάς τους.
Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς θα παρουσιαστεί διαδικτυακά την Κυριακή 18 Απριλίου 2021 και ώρα 19.30 και θα προβληθεί στο YouTube από το κανάλι του Δήμου στο σύνδεσμο
Επίσημος καλεσμένος της εκδήλωσης ο διακεκριμένος ψυχίατρος, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, Στέλιος Στυλιανίδης ο οποίος θα μιλήσει για τις επιπτώσεις της πανδημίας και του εγκλεισμού στην ψυχολογία μας και την ανάγκη διεξόδων και έκφρασης.
Την εκδήλωση θα χαιρετίσει ο Δήμαρχος Διονύσου Γιάννης Καλαφατέλης και θα προλογίσει ο Αντιδήμαρχος Παιδείας και Πολιτισμού Νίκος Καρυστινός.
Την παρουσίαση θα κάνει η Υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης Χριστίνα Γιαννέτου και για την έκδοση θα μιλήσουν: η δασκάλα δημιουργικής γραφής Αφροδίτη Σφαιροπούλου εισηγήτρια και επιμελήτρια του λευκώματος, η ζωγράφος/εικαστικός Μαίρη Αρνή επιμελήτρια των εικαστικών συμμετοχών και ο καθηγητής φωτογραφίας Μιχάλης Καραγιάννης επιμελητής των φωτογραφικών συμμετοχών. Εκ μέρους του Ιδρύματος ΠΕΓΚΑΠ-ΝΥ, όπου θα δοθούν και τα περισσότερα τεύχη του Λευκώματος προς ενίσχυση του έργου του ιδρύματος, θα συμμετέχει ο Πρόεδρος του, Όμηρος Εμμανουηλίδης.
Το Λεύκωμα «Μένουμε Σπίτι Δημιουργώντας: Έργα & Ημέρες με τον Covid – 19» είναι έκδοση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Διονύσου και χρηματοδοτήθηκε με χορηγία από την εταιρία κοινωφελούς έργου «Αιγέας» του κ. Θανάση Μαρτίνου και με συμπληρωματικό κονδύλι από τον Δήμο Διονύσου
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΔΙΟΝΥΣΟΥ».
COVID-19 ΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ, του Σ. Στυλιανίδη (greekschannel.com)
Η πανδημία υπήρξε για τον πλανήτη αλλά και για την Ελλάδα μια τεράστια δοκιμασία, που άγγιξε όλες τις σφαίρες της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής: δημόσια υγεία και παιδεία, οικονομία, κοινωνικές σχέσεις, έρωτα, ψυχαγωγία, άθληση, παιχνίδι – κάθε πτυχή της συλλογικής και της ατομικής πραγματικότητας.
Στη χώρα μας η υγειονομική κρίση διαδέχθηκε μια σκληρή δεκαετή οικονομική κρίση και, επομένως, βρήκε την κοινωνία εξουθενωμένη, με έντονα αισθήματα απογοήτευσης αλλά και σπαράγματα ελπίδας για τη δυνατότητα ανάκαμψης.
Πέρα από την αβεβαιότητα και τον φόβο για το άγνωστο, που προκαλεί η ανεξέλεγκτη δράση ενός αόρατου ιού που μπορεί να προκαλέσει μια πολύμορφη κλινική εικόνα και ορισμένες φορές θάνατο, αυτό που συνειδητοποιήθηκε με βίαιο και τραυματικό τρόπο είναι ότι ο έλεγχος των φυσικών κινδύνων μέσω της επιστήμης δεν είναι πάντα εφικτός. Τη διάψευση αυτής της παντοδυναμίας ακολούθησε μια δραματική μεταβολή στην καθημερινή εργασία, στους ανθρώπινους δεσμούς μέσα από την αναγκαστική αποστασιοποίηση, στο διάχυτο άγχος θανάτου, στον στιγματισμό των νοσούντων αλλά και στην αυτοενοχοποίησή τους για τον κίνδυνο μόλυνσης οικείων τους.
Η ψυχική ζωή κυριαρχήθηκε από έντονο φόβο, άγχος, αγωνία για το μέλλον αλλά και από μια ασώματη επαφή. Η συναισθηματική έκφραση δεν θα έπρεπε να εκφράζεται με την αφή και το άγγιγμα. Ιδωμένη η πανδημία μέσα από αυτή την οπτική, αποτελεί επίθεση ενάντια στους διυποκειμενικούς δεσμούς, στα ζωντανά ανθρώπινα δίκτυα και τρόπους φυσικής συνεύρεσης των ανθρώπων. Όλο αυτό το τραυματικό κενό υποκαταστάθηκε από την τεχνολογία, από τις τηλε-σχέσεις, από μια νέα πραγματικότητα εξοικείωσης, συχνά σε βαθμό αλλοτρίωσης, με τον διαδικτυακό κόσμο.
Μια τέτοια πραγματικότητα ενεργοποίησε αρχέγονα βιώματα και πρωταρχικά άγχη μοναξιάς και αφανισμού, ένα γενικευμένο βίωμα επισφάλειας, την απειλή των ίδιων των ψυχικών και νοητικών λειτουργιών. Η αμεσότητα στις επαφές, ο πολιτισμός, οι παρέες, οι διακοπές, η διασκέδαση, το σεξ εκτός γάμου ή συμβίωσης υποκαταστάθηκαν από μια ελλειμματική για τον ψυχισμό εικονική πραγματικότητα, η οποία αποτελεί δραματική δοκιμασία για την ίδια την ανθεκτικότητα των ανθρώπινων δεσμών. Πώς όλα αυτά απεικονίζονται ως ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας σε μια σειρά από επιστημονικές έρευνες που διεξήχθησαν στη χώρα μας αυτό το χρόνο;
Ερευνητικά δεδομένα
Συνολικά αναδεικνύονται σοβαρές ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις στο σύνολο του πληθυσμού, είτε έχουν νοσήσει είτε όχι.
-Τα παρατεταμένα περιοριστικά μέτρα έχουν οδηγήσει πολλούς σε αδράνεια, σε αισθήματα πλήξης και απόγνωση. Η αβεβαιότητα μπορεί να καταλήξει σε ψυχοσωματικά ή ψυχολογικά προβλήματα, κατάχρηση αλκοόλ και δυσλειτουργικές οικογενειακές και προσωπικές στρατηγικές αντιμετώπιση του άγχους. Η παραμονή στο σπίτι φέρεται να συνδέεται με την αύξηση των καταγγελιών ενδοοικογενειακής βίας (Giannopoulou – Tsobanoglou 2020).
-Άλλες έρευνες δείχνουν ότι ο φόβος της ασθένειας είναι πολύ συχνός ακόμη και σε άτομα που δεν ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
-Παράλληλα, επικρατούν διάχυτοι φόβοι για την οικονομική κατάσταση μετά το πέρας της πανδημίας.
-Η συνεχής επαγρύπνηση για συμπτώματα, η υψηλή συμμόρφωση με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ και η πολύ συχνή εξέταση μπορεί να ενισχύσουν τα συμπτώματα φόβου.
-Καθοριστικοί παράγοντες της έντασης του φόβου είναι το γυναικείο φύλο, η μεγαλύτερη ηλικία και τα προϋπάρχοντα σοβαρά καταθλιπτικά και αγχωτικά συμπτώματα. Τα άτομα που έχουν ιστορικό ψυχικής ασθένειας είναι πιο ευάλωτα στο στρες σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό (Peppou et al 2020, Parlapani et al 2020).
Ως προς τις ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις στον γενικό πληθυσμό, αξίζει να αναφερθούν τα εξής:
-Το στρες και η έντονη ανησυχία που έχει προκαλέσει η πανδημία εμφανίζονται με τη μορφή αγχωδών συμπτωμάτων. Έρευνες έδειξαν συμπτώματα αγχώδους διαταραχής έως και στο 45% των συμμετεχόντων.
-Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, η κλινική κατάθλιψη στον γενικό πληθυσμό αγγίζει το 9,31% με ένα πλέον 8,5% να αντιμετωπίζει σοβαρή δυσφορία. Αυξημένο άγχος και συναισθήματα κατάθλιψης (συμπεριλαμβανομένων και των υποκλινικών περιπτώσεων) υπήρχαν σε περισσότερο από το 40% του πληθυσμού.
-Σε άτομα με προηγούμενο ιστορικό κατάθλιψης, το 23,31% εμφάνισε κατάθλιψη έναντι του 8,96% των περιπτώσεων χωρίς προηγούμενο ιστορικό που βίωσαν το πρώτο τους καταθλιπτικό επεισόδιο (Fountoulakis et al 2021).
-Τα οικογενειακά δυναμικά έδειξαν ότι οι λιγότερες συγκρούσεις και η καλύτερη ποιότητα σχέσεων συνδέεται παραδόξως με υψηλότερο άγχος και συναισθήματα κατάθλιψης, όπως επίσης υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονικών σκέψεων. Επίσης, βρέθηκε ότι οι πνευματικές και θρησκευτικές προσκολλήσεις θα μπορούσαν να προστατεύσουν το άτομο από τις αναδυόμενες αυτοκτονικές σκέψεις (Fountoulakis et al 2021).
-Σε σχέση με την αυτοκτονικότητα, πρόσφατη μελέτη με 5.116 ενήλικες δείχνει ότι το 5% εξέφρασε ενεργό αυτοκτονικό ιδεασμό (Papadopoulou et al 2020-2021).
Θεωρίες συνωμοσίας
• Έρευνες αναδεικνύουν ποικιλομορφία παραγόντων που ενθαρρύνουν τέτοιες στάσεις: ιδεολογία, αγανάκτηση απέναντι σε αδικίες, φτώχεια, θρησκεία και κοινωνικά δίκτυα που παίρνουν χαρακτηριστικά κινήματος προώθησης ανορθολογικών θέσεων.
• Η πανδημία, οι περιορισμοί κυκλοφορίας και το πάγωμα της οικονομίας γεννούν φόβο, δυσαρέσκεια και δυσπιστία. Σημειώνονται τάσεις αυταρχισμού και υπερενίσχυσης της εκτελεστικής εξουσίας σε πολλές χώρες. Fake news και θεωρίες συνωμοσίας δηλητηριάζουν τον δημόσιο διάλογο.
• Γιατί ο κόσμος πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίες γύρω από την πανδημία; Τα στοιχεία προέρχονται από μια σύγχρονη έρευνα (Μάρτιος 2020) από διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ με τη συμμετοχή του Χάρβαρντ.
• Δύο είναι οι κυρίαρχες πεποιθήσεις:
o Η απόρριψη της πληροφόρησης που προέρχεται από επιστήμονες και θεσμικά πρόσωπα κύρους.
o Η αντίληψη ότι υπάρχουν κίνητρα ιδεολογικά και οπαδικά πίσω από την παρουσίαση όσων σχετίζονται με την πανδημία.
• Mπορούμε να παρατηρήσουμε και άλλους τρόπους λειτουργίας των θεωριών συνωμοσίας σε σχέση με την πανδημία:
o Δαιμονοποίηση του άλλου ή του εχθρού, δηλαδή την ορθολογική προσέγγιση, τον οποίο η κλειστή ομάδα θεωρεί υπαίτιο της καταστροφής.
o Απονομιμοποίηση μετριοπαθών φωνών που στηρίζονται σε επιστημονική τεκμηρίωση και τις κατατάσσουν ως μέρος της συνωμοσίας.
o Ενθάρρυνση κλειστής ομάδας φανατικών ακόμη και για προσφυγή στη βία μέσα από την αναπαραγωγή ακραίας συνθηματολογίας, ώστε να αφυπνιστεί ο λαός.
o Οι θεωρίες συνωμοσίας προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα βαθύ ρήγμα μεταξύ κυβερνήσεων και κοινωνίας.
o Η ασυνείδητη ομαδική προσχώρηση σε ανορθολογικές θεωρίες μέσω της ομαδικής διάψευσης και της ομαδικής αυταπάτης ανακουφίζει από πρωτόγονα καταδιωκτικά άγχη και άγχη αφανισμού των ατόμων και της ευρύτερης ομάδας.
Ψυχοκοινωνικές επιδράσεις σε επαγγελματίες υγείας
Ένα μέρος της ψυχολογικής επιβάρυνσης και επαγγελματικής εξουθένωσης των υγειονομικών μας οφείλεται στο γεγονός της αντιφατικής στάσης της ελληνικής πολιτείας: Από τα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια για τους ήρωες της πρώτης γραμμής κατά το πρώτο lockdown και από τις υποσχέσεις ενίσχυσης του ΕΣΥ και ανταμοιβής των ίδιων, καταλήξαμε σε καταγγελίες και προσφυγές των νοσοκομειακών γιατρών μέχρι τον Άρειο Πάγο για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.
Για έναν ολόκληρο χρόνο εργάζονται σε εξοντωτικές συνθήκες, σωματικά και ψυχικά, χωρίς καμία ανταπόκριση στα αιτήματά τους και κάποιες φορές με διώξεις, ηθική και θεσμική υποτίμηση του έργου τους.
Σε έρευνα με 464 επαγγελματίες υγείας από Ελλάδα:
o Περισσότερο από το 50% των συμμετεχόντων παρουσίαζαν ήπια συμπτώματα κατάθλιψης, ενώ το 30% παρουσίαζε μέτρια προς βαριά καταθλιπτική συμπτωματολογία.
o Το 61,5% εμφάνιζε ήπια συμπτώματα άγχους, ενώ το 25% ανέφερε μέτριας προς βαριάς μορφής συμπτώματα.
o Τα υψηλότερα ποσοστά φόβου και προσλαμβανόμενου στρες, οι συχνοί εφιάλτες, η έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού και η έλλειψη κοινωνικού δικτύου συσχετίστηκαν σημαντικά με την υψηλή πιθανότητα εμφάνισης καταθλιπτικών συμπτωμάτων.
o Παράλληλα, η αυτοκτονικότητα και η ανησυχία για την επίδραση της πανδημίας στην κοινωνία συσχετίστηκαν σημαντικά με τη συναισθηματική εξουθένωση, ενώ ο φόβος μόλυνσης και η έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού συσχετίστηκαν με υψηλότερα επίπεδα αποπροσωποποίησης (From Recession to Depression? Prevalence and Correlates of Depression, Anxiety, Traumatic Stress and Burnout in Healthcare Workers during the COVID-19 Pandemic in Greece: A Multi-Center, Cross-Sectional Study).
• Οι επαγγελματίες υγείας δεν είναι ούτε προετοιμασμένοι ούτε εκπαιδευμένοι να αφήνουν ανθρώπους να πεθάνουν, ενώ υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν να τους σώσουν. Η έλλειψη κρεβατιών ΜΕΘ σημαίνει ότι οι επαγγελματίες υγείας πρέπει να κρίνουν ποιος ασθενής θα μπει σε εντατική θεραπεία και ποιος όχι, με βάση την ηλικία, τη συννοσηρότητα κ.λπ. Το γεγονός αυτό μπορεί να προκαλέσει πολύ αρνητικά συναισθήματα στους υγειονομικούς, όπως τύψεις και ενοχές. Το ηθικό πλήγμα που επιφέρουν οι αποφάσεις αυτές επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχική τους υγεία. Λόγω του δυσβάσταχτου φορτίου αυτών των αποφάσεων, πολύ συχνά οι επαγγελματίες υγείας αποσυνδέονται, απομακρύνονται από τα συναισθήματά τους, ώστε να μην καταρρεύσουν. Συχνά βρίσκονται σε μία ψυχολογική κατάσταση γνωστή ως ανοχή στην έλλειψη στήριξης και βοήθειας μέσα από την υιοθέτηση ενός ηρωικού ρόλου. Για την πρόληψη της επαγγελματικής εξουθένωσης και των διαταραχών άγχους απαιτείται ξεκούραση και αποσύνδεση από το επαγγελματικό πλαίσιο μετά από περιόδους μεγάλης πίεσης (Psychiatry in the aftermath of COVID-19).
Συμπερασματικά
Η πανδημία ανέδειξε με τον πιο δραματικό τρόπο τη σημασία του κοινωνικού κράτους και ενός ισχυρού συστήματος δημόσιας υγείας. Για να μπορέσει να υπάρξει ανάκαμψη μετά την πανδημία, απαιτείται ένα συγκροτημένο εθνικό σχέδιο με ισχυρή διακομματική συναίνεση μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες. Σε μια χώρα που φθίνει δημογραφικά, δεν είναι αρκετό ένα κράτος πρόνοιας που να στηρίζεται απλά και μόνο σε επιδόματα. Εάν δεν απαντήσουμε ορθολογικά στα σωστά ερωτήματα για τη διαχείριση των πόρων και για τη μελλοντική προοπτική της κοινωνικής συνοχής, του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και του μοντέλου του κοινωνικού κράτους, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε αποδοτικές λύσεις για τις διαρκώς διογκούμενες ανάγκες. Ας ελπίσουμε η πανδημία να αποτελέσει καταλύτη για να μάθουμε από τα λάθη μας και σαν χώρα και σαν διεθνές σύστημα.
Πηγή: greekschannel.com
